Het is oekoe-time. 17 jaar  ben ik vandaag en ik mag wederom met mijn vader gaan hengelen.
‘Controleer jij de hengelmand Lucia?’, hoor ik mijn vader roepen. Met slaperige stem loop ik naar de koerkoeroe. De hengelmand is in orde. Nu mijn outfit nog. Naast de waterlaarzen, spijkerbroek  besluit ik de korte mouw T-shirt te verruilen voor een lange mouw. De vorige keer ben ik namelijk flink gestoken door de muskieten.
Het is nog vroeg als wij aankomen bij de Commewijne rivier. Deze plek is net als het Van Blommenstein stuwmeer, eveneens een populaire hengelplek in Suriname.
 
‘Oekoe-time vriend’, roept een hengelaar.
‘Ja man’, roept mijn vader terug.
‘Is het die kleine die nu zo groot geworden is?’, vraagt de hengelaar.
Vol trots beaamt mijn vader dat kleine poetloet nu een dame is geworden. Mijn vader schept nog even op over mijn goede schoolresultaten, waarna wij vervolgens op zoek gaan naar een geschikte plek aan het water.
Ik zie de ochtenddamp als een witte sluier op het water liggen. Mijn vader graait naar wormpjes en rijgt ze als langwerpige kraaltjes aan haken op een aantal hengels. Die arme beestjes proberen van hun lot af te komen. Maar helaas. Ze dienen als visvoer. En als visvoer zullen ze worden opgegeten.
 
Zelf ben ik geen hengelliefhebber. Maar ik kan u verzekeren dat het een heerlijk, avontuurlijk en ontspannend dagje-uit is.
Ik geniet van alle natuurgeluiden. Kijk, de Sabaku of Zilverreiger, een witte vogel met zwarte poten,  die langs de kant loopt, kennelijk ook op zoek naar vis. Het “kuyake, kuyake”-geluid van de Toekan, dat uit zijn rode snavel komt, lijkt de vis erop te wijzen dat er hengelaars zijn. En ja hoor, daar zie ik een vis effe met zijn kop boven water komen. Ik hoor en zie de wuivende bomen. Hun bladeren, takken en noten vallen op de modderige aarde en in het water.  
 
Praten tijdens zo’n hengelsessie, gebeurt nauwelijks.  “Shh…shh”, “let op”, “luister” en stilzwijgende aanwijzingen, zoals: het wijzen naar de dobber of met zijn vinger op de mond, zijn vaak de enige communicatieve uitingen.
Ik zie zweetdruppels op zijn voorhoofd verschijnen en merk dat zijn ogen strak gericht zijn op de dobber. Ploep, de dobber gaat enkele keren kort naar onderen. De houding van mijn vader verandert. Hij schijnt het goede moment af te wachten en ineens trekt hij onverwachts de hengel omhoog. En vis van ongeveer 30 centimeter hangt daaraan. Het beweegt zijn staart heen en weer om  kennelijk van de hengel af te komen. Echter zonder resultaat.
 
Het hengelen brengt altijd veel vis op. De gevangen vis gaat eerst in een emmer met water. En tussendoor pakt mijn vader een vis uit de emmer. Hij maakt het schoon door de ingewanden eruit te halen en de schubben eraf te schrapen. De vis word dan in de rivier schoon gewassen en in de hengelmand gezet.  De eerste keer dat ik mijn vader dat zag doen vond ik het raar.
‘Moet de vis niet eerst dood zijn voor je zijn buik opensnijdt en de ingewanden eruit haalt?’
‘Vis moet vers zijn’,  is het enige korte antwoord van mijn vader. Na enige tijd weet ik precies hoe ik dit werkje moet klaren en is het schoonmaken van Krobia’s, Pataka’s, Anyumara’s, Kandratiki, en Kwie-Kwie’s geen probleem voor mij.
Urenlang zitten hengelen kan saai overkomen maar het genot en de kostbare lessen die ik hiervan leer, zijn groot. Luisteren, opletten, nieuwsgierig zijn en vooral genieten van het samenzijn.

En het lekkerste van zo’n hengeldag, is dat het altijd eindigt met een verrukkelijke vismaaltijd.
 
Bij thuiskomst word de vis nogmaals goed gewassen, waarbij een limoen of een citroen aan te pas komt. Daarna wordt de vis gebakken, gestoofd of in een soepje verwerkt.
Zelf ben ik gek op “rijst met drooggebakken vis” of  een “Peprewatra”,  een pittige vissoep.
 
Jaren later woon ik in Nederland en neem ik mijn jongens mee naar het water.
‘We gaan hengelen jongens. Het is leuk. Gooi de hengels maar uit. Dit moeten jullie gewoon meemaken. Is het geen prachtige omgeving? Het wordt echt een unieke ervaring’.
Totdat er iemand op mij af komt.
‘Mag ik uw vispas zien, mevrouw?’
‘Vispas? , wat bedoelt u?’
Snap je dat “Hengelen in Nederland” er nooit meer van gekomen is?